یک بله تا عملیات

در سال های جنگ عقد اخوت حسابی دربین رزمنده ها رواج داشت وگاهی تعدادکسانی که به یکباره براد ر میشدند بیشتر از ده نفر میشد .

شاید یکی از مهمترین علت های آن هم این بود که هر لحظه ممکن بود یک نفر از جمع شهید شود

ویک تیر یا ترکش کافی بود . 

به همین دلیل خیلی از این عقد اخوتهای سالهای جنگ در شب های عملیات یا درمواقع حساس وزیر آتش دشمن اتفاق می افتاد .

دستها را روی هم می گذاشتند وبله را می گفتند وآنوقت هر کس شهید می شدباید بقیه را هم شفاعت می کرد وبا زور هم که می شد با خودش می برد بهشت....

                                                           

بسیجی های زرنگ هم این طور وقتها دنبال یک نفر می گشتند که به قول خودشان نور بالا بزند

وشهادتش نزدیک باشد .

سریع یقه ی طرف را می چسبیدند وهر طور که بود صیغه می خواندند .

بچه ها برای جاری ساختن عقد اخوت ،یا به صورت دوتایی به گوشه ای خلوت میرفتند تابه جز خدا ،کسی از عهد میان آنان مطلع نشود

داداشهای صیغه ای محرم اسرار هم بودند وبا هم شرط می کردند هر کدام را که خدا طلبید بگوید برادی دارم که همیشه باهم هستیم وتنها جایی نمی رویم وحتما شفاعت اورا هم نزد خدا بکند .

                                                         

آنان در هنگام خواندن صیغه برادری با هم قرار می گذاشتند که از همه حقوق برادری صرفنظر کنند وببخشند مگر حق شفاعت ،دعاوزیارت .

گاهی اوقات در جبهه دویا چند نفر بواسطه عوامل مختلفی مجذوب همدیگر می شدند وگاهی هم شهادت طرفین در یک شرایط مساوی می شد.