بنواز...

مصلای دل ،حس نیاز دارد ،

مهر نماز می طلبد تا برسجاده ی خشوع ،

جانماز بندگی پهن کند .

سر به مُهر ساید 

تا چشم دل در عرش بگشاید 

وتماشاگه راز را بی هیچ پرده ببیند .

با سیر در ملکوت ،مُلک و مَلک را همراه  یا رب یا رب قدوسیان 

یک جا نظاره کند 

وآنگاه عاشقانه هم آوای قدوسیان ،

سبّوح و قدّوس وربُّ الملائکه والروح زمزمه ی جانش شود .

لبیک لبیک رب گوید و 

مدهوش ،از جام وصل یار بر بستر خاک ،

های هایی اولوهی کند 

وضجه ی ای دوست ،ای دوست داشته باشد .

پس ،مطرب بنواز تا خراباتیان ،نوش عشق کنند و عاشقان در 

خرابات،مدهوش و 

اله به عرش الهی ،سیر وسلوکی نادیدنی را تجربه نمایند ...

بنــــــــــــــــــــــــــواز .........