مصلای دل ،حس نیاز دارد ،
مهر نماز می طلبد تا برسجاده ی خشوع ،
جانماز بندگی پهن کند .
سر به مُهر ساید
تا چشم دل در عرش بگشاید
وتماشاگه راز را بی هیچ پرده ببیند .
با سیر در ملکوت ،مُلک و مَلک را همراه یا رب یا رب قدوسیان
یک جا نظاره کند
وآنگاه عاشقانه هم آوای قدوسیان ،
سبّوح و قدّوس وربُّ الملائکه والروح زمزمه ی جانش شود .
لبیک لبیک رب گوید و
مدهوش ،از جام وصل یار بر بستر خاک ،
های هایی اولوهی کند
وضجه ی ای دوست ،ای دوست داشته باشد .
پس ،مطرب بنواز تا خراباتیان ،نوش عشق کنند و عاشقان در
خرابات،مدهوش و
اله به عرش الهی ،سیر وسلوکی نادیدنی را تجربه نمایند ...
بنــــــــــــــــــــــــــواز .........