قاب اندوه

می بینم از این سمت عطش ،خوشه ی مین ها

پرپر شدن وسعتی از سبز ترین ها

خاکستری ومشت پَری ،تکه پلاکی

از ایل سفرکرده به جامانده همین ها

برطاقچه ها قابی از اندوه شما ماند

این است فقط قسمت ما خاک نشین ها

میدان ،تهی از جرأت بشکوه سواری است

کوسوختن و پر زدن از خانه ی زین ها؟

پوسیده ام از ظلمت مردابی عصیان

دستان من و دامن خورشید جبین ها